Mijn afscheid van Dordt nadert met rasse schreden. Eind deze maand is de overdracht van onze woning in Oud-Krispijn. De eerste stadsuitbreiding na de 19e eeuwse schil. Een wijk die qua opbouw en stadsplan best uniek is. Neem bijvoorbeeld de prachtige zichtlijn vanaf de Zuidendijk over het water bij de Viottakade richting de Grote Kerk. Er gaan stemmen op om de wijk, of delen ervan, tot beschermd stadsgezicht te maken. Zo is het bijvoorbeeld jammer dat het markante bestratingspatroon bij Bredero, Tesselschade en Vondel plaats maakt voor de saaie, gangbare bestrating. Het zijn soms de kleine accenten die een wezenijk verschil maken.
Mijn rol als lokaal politicus, commissielid namens Gewoon Dordt, zit er bijna op. De feitelijke redding van de uiterst vervallen Oranjerie op het terrein van Woonbron – het gebouw wordt verplaatst naar Duurzaamheidscentrum Weizigt – maak ik als inwoner van de stad niet meer mee. Maar de witte ophaalbrug heet inmiddels officieel de Frits Baardabrug. Ik zal vast niet meer meemaken dat de laadpalen voor elektrische auto’s vlakbij bakkerij De Man weer kunnen worden gebruikt. Helaas geldt voor het Teerlinkpand dat ik in al die jaren niet heb mogen meemaken dat het in oude luister wordt hersteld. Zijn we wel zuinig genoeg op onze monumenten? De Biesboschhal, De Munt, De Oranjerie, De Berckepoort; het zijn geen voorbeelden van slagvaardig beheer van gebouwen met een rijke historie.
Ik laat het maar rusten. Ik loop vooral te tobben en te peinzen wat ik hemelsnaam straks in het stemhokje ga doen met mijn stem voor de Europese verkiezingen. Ik ben een groot voorstander van een hecht samenwerkend Europa. Liefst zelfs zie ik het uitgroeien tot de Verenigde Staten van Europa. In de rotsvaste overtuiging dat alleen dat ons helpt minder afhankelijk te zijn van de Verenigde Staten van Amerika waar met een beetje pech straks Donald Trump opnieuw in Witte Huis woont. Een EU zonder veto per lidstaat, zonder dat malle gedoe om iedere maand te verkassen naar Straatsburg, hecht samenwerkend op defensie, in staat krachtig tegenwicht te bieden aan China, Rusland en Amerika, een democratischer systeem. Want in mijn ogen vormen onze huidige Europese leiders het grootste obstakel voor een adequaat en slagvaardig functionerend Europa.
Het wordt natuurlijk sowieso hoog tijd dat er een jongere generatie politici opstaat. Dat de politieke agenda meer gevuld wordt met zaken waarover onze jeugd zich druk maakt. Jongeren waarvan inmiddels ongeveer 33% denkt dat het eigenlijk helemaal niet uitmaakt of je democratisch wordt bestuurd of dat er een dictator aan de macht is. Zo’n opvatting zou bij alle zichzelf respecterende politici de alarmbellen moeten doen afgaan. Maar politieke partijen zijn teveel met zichzelf bezig en met het bashen van de partijen die zij als het grote kwaad zien. Ze vormen zo langzaam aan de tandeloze kaste die ons eerder tot last is, dan dat wij er baat bij hebben dat zij staan te popelen om land en continent voor ons te besturen.
Ik pak nog wat dozen in. Het is ondoenlijk alle lieve mensen te noemen en te bedanken die eraan bijdroegen dat ik mij tien jaar echt Dordtenaar onder de Dordtenaren voelde. Afscheid nemen is een beetje rouwen. Ik ga de mensen missen. Meer nog dan de stenen. Al zijn die op tal van plekken dondersleuk op elkaar gestapeld. Dus aan iedereen in deze stad mijn oproep: wees vooral zuinig op alles wat beeldbepalend is voor Dordrecht. Koester daarom ook het culturele stadsklimaat en de enorme drang in deze stad om in de beeldende kunst, de muziek en het theater en in het bloeiende culturele leven voortdurend te vernieuwen. Het was fijn tien jaar in oudste stad van Holland te wonen en bovendien in een van de fraaiste steden in ons land.
